Dit is een tekst waarvan ik dacht ‘m nooit te zullen schrijven. Ik ben dit al weken aan het uitstellen. Het vergt namelijk al mijn energie en alleen al bij het uitspreken van deze eerste zin springen de tranen in mijn ogen. Wat was dit een stom idee, video’s maken over hoe ik mij echt voel…
Maar ik ben #echtinsta begonnen zodat je bij elk filmpje meer en meer komt te weten over #echtAmber. En dit onderwerp zit zo verweven in mijn verhaal dat het mijn plicht is om dit met jullie te delen. Oké. Here we go.
De woorden die mijn wereld op zijn kop zetten
Sinds de scheiding zag ik mijn lieve vader maar één keer per jaar. Ik was net achttien geworden, bijna klaar met mijn middelbare school en hierna zou ik een heel jaar bij mijn vader gaan wonen. Ik keek er zo naar uit om hem beter te leren kennen, om zijn kant van het verhaal te horen en om gewoon fijne vader- en dochtermomentjes te beleven.
Op een avond was ik onderweg naar het huis van mijn toenmalige vriendje omdat mijn moeder weer één van haar dronken voorvallen had. In de metro probeerde ik mijn vader te bellen die op dat moment op Lanzarote zat. Ik was op zoek naar een luisterend oor, iemand die me kon vertellen dat ze ondanks alles mijn moeder was en dat het wel goed zou komen.
De telefoon van papa bleef maar over gaan en na enkele minuten had ik de hoop opgegeven dat hij zou opnemen. Eenmaal aangekomen bij mijn nu ex-vriendje viel ik, zodra ik in bed lag, gelijk vermoeid in slaap. Die avond ging mijn telefoon meerdere keren over. Het was mijn moeder en je kunt je voorstellen dat ik niet zo happig was om om drie uur ‘s nachts de telefoon op te nemen en uitgerekend haar te woord te staan. Maar enkele minuten later trilde mijn telefoon weer en ditmaal zag ik het nummer van mijn broer op mijn display verschijnen. Waarom zou hij mij in hemelsnaam op dit tijdstip bellen?
Zodra ik de telefoon opnam zei hij: “Amber, je moet nu naar huis komen.” Ik legde hem snel uit wat de situatie thuis was en dat ik absoluut nergens heen zou gaan. En al helemaal niet midden in de donkere nacht. Er volgde een lange stilte die verbroken werd door woorden die mijn wereld volledig op zijn kop zetten. “Amber, papa is dood.”
Afsluiten en doorgaan
Ik snap niet zo goed waarom ik nog steeds moeite heb om die woorden hardop uit te spreken. We zijn immers negen jaar verder. Ik denk dat de reden is dat ik dit hoofdstuk zo verdomd moeilijk vind om te vertellen omdat het telkens terugkomt. Mijn psychiater zegt dat het goed is om het af te sluiten. Maar kun jij mij vertellen hoe je het leven van een ouder afsluit? Kun je mij vertellen hoe je afscheid moet nemen van één van de belangrijkste personen in je leven?
Bij elke overwinning, bij elk moment waar ik trots op ben, voel ik een leegte van binnen die niet opgevuld kan worden. Een leegte die elk blij moment een beetje verdrietig maakt. Misschien heb jij wel een ouder verloren en weet je precies wat ik bedoel. Vaak bij belangrijke momenten in mijn leven mis ik hem het meest. Het behalen van mijn diploma, het ontmoeten van de liefde van mijn leven, het verhuizen naar het buitenland en zelfs bij het opzetten van mijn bedrijf. Ik vind het zo intens verdrietig dat hij dat niet heeft kunnen meemaken. Dat hij niet de vader heeft kunnen zijn die hij zo erg verdiende te zijn.
Lees ook het artikel: wie zit er eigenlijk op mijn verhaal te wachten?
De moeilijke momenten accepteren
Wat jullie nog niet weten, is dat ik een tweede vader heb. Kort nadat mijn ouders gescheiden waren, ontmoette mijn moeder hem. Hij gaf vanaf de eerste dag aan dat wij al een vader hadden, maar door zijn zorgzame gedrag kon je goed merken dat hij onze tweede vader was en wilde zijn. Jarenlang zorgde hij voor mij alsof ik zijn eigen dochter was. En bij het verlies van mijn echte vader betekende het immens veel voor mij dat hij er op dat moment was. En daar ben ik hem heel erg dankbaar voor.
Er zijn enorm veel vrouwen die opgroeien zonder vader. Of je nu een tiener bent of een volwassene; het gemis van een vader zal nooit weggaan. Zelfs nu we negen jaar verder zijn, vind ik het verdrietig dat hij niet de vrouw kan ontmoeten die ik vandaag de dag geworden ben. Soms kun je een bepaald hoofdstuk niet af sluiten. Soms zorgen deze hoofdstukken er juist voor dat je sterker in je schoenen staat. En blijft staan.
En weet je, het is oké als je zelfs op de happy momenten in je leven een beetje verdrietig bent. Het is oké dat je die moeilijke momenten in je leven accepteert zoals ze zijn. Die moeilijke momenten in het leven zijn gewoon zwaar kut…. Succesvol groeien terwijl je iemand enorm mist, is gewoon klote. En daar kunnen we gewoon eerlijk over zijn.
