Ken je dat? Angst. Angst dat niemand je serieus zal nemen? Dat je wordt uitgelachen en dat je helemaal nergens bij hoort? Ken je dat?
Ik slaapwandel, dus alles wat ik droom en in mijn slaap beleef, voelt voor mij 100% echt aan. Gisteren nog, toen werd ik midden in de nacht wakker van mijn eigen geschreeuw. Het hele bed was kletsnat van mijn eigen zweet en de tranen stroomden over mijn wangen. Waarom was ik zo overstuur?
Ik droomde dat @thesocialgoodgirl uitgelachen werd door andere ondernemers. Ze namen mijn werk niet serieus en in mijn droom hoorde ik bij geen enkele groep. Niet bij de ondernemersgroep, niet bij de groep van bevlogen marketeers, ik hoorde niet eens bij mijn eigen vriendengroep. Ik was alleen en er was niemand die naar mijn verhaal wilde luisteren. En door dat idee – het idee dat ik nergens bij hoorde – schoot ik wakker. Angstig.
Waarom hecht ik zoveel waarde aan jouw mening?
Hoe komt het dat ik zoveel waarde hecht aan de mening van anderen? Hoe komt het dat ik zo graag ergens bij wil horen? Waarom kan ik niet 100% uitgaan van mijn eigen mening?
Ik denk dat het is begonnen toen ik als klein meisje voor de eerste keer verhuisde. Voor mijn achtste levensjaar was ik al een paar keer verhuisd binnen Nederland. Nieuw huis, nieuwe vriendjes, nieuw hoofdstuk in mijn verhaal. Als kind kun je je vaak gemakkelijk aanpassen aan nieuwe situaties. Maar voor mij was het telkens een uitdaging om altijd en overal het nieuwe meisje te zijn.
Toen ik acht was, besloten mijn ouders om Nederland achter zich te laten en verhuisden we naar het prachtige Portugese eiland Madeira. Wéér een nieuw land, nieuw huis, nieuw hoofdstuk in mijn verhaal. En hier is het – denk ik – allemaal begonnen. Ik was namelijk voor de andere kinderen een rare verschijning. Ik was het buitenlandse meisje met spierwit haar dat geen woord Portugees sprak. Ik was het meisje dat in alle opzichten anders was dan de rest van de groep.
Lees ook het artikel: waarom hebben de beren op weg een clubhuis opgericht?
Aanpassen om ergens bij te horen
Drie keer raden wat ik deed zodra ik door had dat ik anders was? Ik paste me aan. Heel simpel. Ik werd het meisje dat heel erg bij de groep wilde horen. En daar deed ik alles voor. Na hard werken had ik na twee jaar de Portugese taal aardig onder de knie en was ik niet meer die rare eend in de bijt. Ik was onderdeel van een groep en om eerlijk te zijn voelde dat heel erg fijn.
Toen kwam de scheiding van mijn ouders waardoor mijn moeder mij, mijn broer en zusje mee terug nam naar Nederland. Alwéér een nieuw huis, nieuwe mensen en een nieuw hoofdstuk in mijn verhaal.
Weet je, ik denk dat iedereen aardig gevonden wil worden. Iedereen wil onderdeel zijn van een bepaalde groep en iedereen wil geaccepteerd worden. Soms kan het een behoorlijke uitdaging zijn om jezelf in dit proces te zijn en blijven. Helemaal als je de nieuweling bent die bij een nieuwe groep wil horen. Je wilt geaccepteerd worden en dan helpt het heel erg als je je een beetje aanpast. Maar in hoeverre pas je je aan? En in hoeverre wil je dat daadwerkelijk?
Toen ik eenmaal mijn achttiende levensjaar had bereikt, besloot ik om Nederland zelf achter te laten en voor zes maanden in een restaurant te werken in het Spaanse Marbella. Na dit avontuur was ik voor tien maanden de au pair van de liefste baby in de Oostenrijkse hoofdstad Wenen. En toen ik eenmaal ging studeren, koos ik een studie waardoor ik veel kon reizen. Nieuwe landen, nieuwe mensen, nieuwe hoofdstukken in mijn verhaal.
De ontwikkeling van mijn verhaal
Elke keer, echt elke keer wanneer ik me voorstelde aan allerlei nieuwe mensen, vroeg ik me af of ze wel op mijn echte verhaal zaten te wachten. Elke keer vroeg ik me af of ze mij wel leuk genoeg vonden. Elke keer vroeg ik me af of ik er wel bij zou horen.
Tot op de dag van vandaag hecht ik veel waarde aan de mening van anderen. Ook jouw mening! Maar er is de afgelopen jaar wel wat veranderd. Ik zie nu in dat ik mijn verhaal niet elke keer hoef aan te passen aan wat ik denk dat andere mensen willen horen. Er zullen altijd mensen zijn die mij niet serieus nemen, er zullen altijd mensen zijn die mij uitlachen en die niet willen dat ik bij hun groep hoor. So be it.
Gelukkig zullen er ook altijd mensen zijn die wél op mijn verhaal zitten te wachten. Die mij wél met open armen verwelkomen in hun groep. Ik denk dat ik altijd de mening van anderen belangrijk zal vinden, maar het vormt niet meer mijn verhaal. Ik ben niet meer bang om mijn verhaal te delen, ik ben niet meer bang dat mensen afhaken. Waarom? Ik ben niet perfect, mijn verhaal is dat ook niet en daar draait het juist om. Imperfectie rules!
#echtinsta by #thesocialgoodgirl⠀
Deze prachtige illustratie is gemaakt door @finelinervretert. Anna Lena maakt alle illustraties voor de Echt Insta reeks!
